พิพิธภัณฑ์เล่นได้ เกิดจากการรวมตัวของ กลุ่มคนเฒ่าคนแก่ในบ้านป่าแดดราว 6 10 คน ก่อตั้งขึ้นเมื่อปีพ.ศ.2540 ที่ให้ใช้พื้นดินสาธารณะในการดำเนินงานตั้งอยู่บริเวณหน้าวัดป่าแดด จุดริเริ่มอยู่ที่ความสุขใจ จากการพูดคุยเรื่องราวในอดีตของแต่ละคน และค้นพบว่าความสุขสนุกสนานจากการเล่นของเล่นในวัยเยาว์ มีเรื่องราวที่งดงาม และความประทับใจมากมาย จึงเป็นที่มาของการเริ่มดึงความสุขจากใจคนเฒ่าคนแก่ออกมาเล่าขานผ่านของเล่นเด็กอันเปี่ยมด้วยคุณค่า ในปีพ.ศ. 2542 ถือเป็นปีแห่งการเริ่มต้นอย่างแท้จริงของพิพิธภัณฑ์เล่นได้ เนื่องจากได้รับ เงินพระราชทานเป็นขวัญถุงจากสมเด็จพระราชินีฯ และบรรจบกับองค์การสหประชาชาติที่ประกาศให้ปีนี้เป็นปีผู้สูงอายุสากล ทำให้การผลิตของเล่นออกสู่สายตาของสังคมมีมากขึ้น จนเกิดเป็นกระแสในขณะนั้น และในปีถัดมาทาง "มูลนิธิอโชก้า" ผู้ริเริ่มสร้างสรรค์เพื่อสังคม ต่อยอดความฝันโดยการมอบรางวัลผู้ประกอบการทางสังคมและสนับสนุนการทำงานจนพัฒนาสู่การ สร้างความยั่งยืนในระยะยาวเป็นศูนย์การศึกษาพัฒนาตลาดทางเลือกชุมชนที่บริหารโดยคนในชุมชนและรวมตัวกันในรูปแบบของสมาชิก ดำเนินการตั้งแต่ปี พ.ศ. 2544 จนถึงปัจจุบัน เรียนรู้ถูกผิดกันไปมาจน บริหารจัดการองค์กร และการพึ่งพาตนเองในปัจจุบัน ทำให้คนเฒ่าคนแก่ มีรายได้เฉลี่ยต่อคนเดือนละ 500 3,000 บาท ซึ่งจะได้มากได้น้อยก็ขึ้นอยู่กับความขยันของผู้เฒ่าผู้แก่แต่ละคน "คนแก่ที่นี่เราทำกันตามกำลัง ใครมีแรงเท่าไหร่ก็ทำไป เราต้องการสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่น ทำให้คนแก่ว่างงานมีชีวิตชีวา เวลาหลานๆเด็กๆในชุมชนเห็นก็อยากลองทำเราก็สอนให้ สมัยนี้ความสุขบางอย่างได้หายไปจากสังคมบ้านเราป้ออุ้ย แม่อุ้ย ที่นี่เลยอยากคืนความสุขที่ไม่ต้องตามหาให้สังคมบ้าง"