อยู่ในบริเวณวัดเวียงสันทราย ตำบลบ้านเวียง อำเภอร้องกวาง เป็นวัดที่สวยงามเป็นเอกลักษณ์ สันนิษฐานว่าพวกม่านได้มาทำการสร้างราว พ.ศ. ๒๒๔๒ จนกระทั่งถูกพวกเงี้ยวรุกรานพวกม่านหนีไปและได้ย้ายไปตั้งเมืองใหม่จึงทำให้เกิดเป็นเมืองร้าง จนกระทั่งประมาณ ปี พ.ศ. ๒๓๒๕ ได้มีเจ้าแสนช้าง และเจ้าพระเลื่อน พระแสนอุด พระยาเม็งราย ร่วมกันแผ้วถางป่าซึ่งได้พบศิลาจารึกหนึ่งแผ่น ปรากฏเป็นตัวหนังสือขอมพบที่เจดีย์หรือพระธาตุแหง ซึ่งก็ไม่มีใครอ่านหนังสือขอมได้ เจดีย์สมัยนั้นมีขนาดใหญ่เท่าจอมปลวก ต่อมาเมื่อวันที่ ๑๕ มี.ค. พ.ศ. ๒๔๐๐ ครูบาอภิใจ วณณโต (วงศ์นันต๊ะ) พร้อมด้วยศรัทธาได้พบพระธาตุชำรุดหักพังจึงบูรณขึ้นใหม่และในวัดยังพบต้นตาลต้นหนึ่งมีรอยแตกตั้งแต่โคนถึงยอด จึงเรียกว่าวัดตาลแหง ซึ่งต่อมามีพวกเงี้ยวมาสืบถามถึงวัดตาลแหงที่พวกท่านเคยฝังสมบัติเอาไว้ แต่ชาวบ้านได้บอกกับพวกเงี้ยวว่าต้องเดินไปทางทิศเหนือถึงบ้านร้องกวางจึงจะมีวัดชื่อนี้ วัดบ้านเวียง ได้รับการพิจารณาให้เป็นสำนักสงฆ์เมื่อวันที่ ๑ มิ.ย. พ.ศ. ๒๔๒๕ ชาวบ้านได้ช่วยกันบูรณะเจดีย์ให้ใหญ่ขึ้นเท่าที่ปรากฏอยู่จนทุกวันนี้ และเรียกว่า “พระธาตุตาลแหง”